Mijn boek De kunst van samenleven (2018) is geschreven vanuit een gevoel van urgentie. Er doen zich wereldwijd prangende maatschappelijke en ecologische problemen voor. Denk daarbij aan de polarisatie rond migratie- en vluchtelingenvraagstukken, en aan de enorme uitdagingen waarvoor klimaatverandering ons stelt. In het op deze thema’s gerichte beleid valt een economische en technocratische aanpak op. Een diepgaand gesprek vanuit een visie op goed (samen)leven komt in de politiek nauwelijks op gang. In dit artikel onderzoek ik de achtergrond van die situatie in termen van levensbeschouwelijke armoede. Ik zal de risico’s daarvan bespreken en het belang van levensbeschouwing in het publieke domein bepleiten. Dat vraagt een nieuwe visie op levensbeschouwing waartoe ik een voorstel zal doen. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.