Of ik gegroeid ben als ouder? Tjonge, wat een vraag. In ieder geval wel in mijn ouderlijk bewustzijn. Ik herinner me nog goed dat ik - pas bevallen - de verpleegsters in de gang van het ziekenhuis hoorden praten over 'de moeder van Martijn’. Het duurde even, waarschijnlijk enkele seconden, voordat het tot me doordrong: 'hé, dat ben ik! Het was nog even wennen aan deze nieuwe status. Erg wennen, zo bleek later. Mijn eersteling bleek een aangeboren afwijking te hebben. Zo werd ik moeder van een patiëntje, die dagelijks hopend, wakend en rouwend in de rolstoel de intensive care werd ingereden. Ons besef van verantwoordelijk-zijn, aanvankelijk een waakvlammetje, werd opgelaaid door de talloze beslissingen die wij als ouders moesten nemen over ons kind. Wie mij als moeder daarna ook heeft aangesproken - andere kinderen, een leerkracht, een voetbaltrainer - dit kind heeft een niet weg te denken plaats ingenomen in mijn ouderlijk bewustzijn, mede door zijn moeizame start. Want als er al iets is dat die beschermende ouderlijke oerreflex stimuleert dan is het wel de wetenschap dat je kind er ook niet meer had kunnen zijn. Dit relativeert overigens tegelijk veel opvoedproblemen. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.