Cultuursensitief werken is de afgelopen dertig jaar een van de ijkpunten geworden voor kwaliteit van zorg. Misschien staat het nog niet in ieder beleidsstuk als zodanig beschreven, maar in de praktijk van de spreekkamers van de geestelijke gezondheidszorg kom je met een aanpak waarin cultuur en etniciteit in beoordeling en aanpak van de problematiek geen rol spelen, niet meer weg. Die verandering is onder andere ingegeven door de groeiende etnische en culturele diversiteit binnen de Nederlandse samenleving. Cultuur, zo is de gedachte daarachter, beïnvloedt de ervaring en uiting van symptomen, de wijze waarop wij diagnostische categorieën afbakenen, het diagnostisch proces en de invulling van de hulpverleningsrelatie, en de manier waarop het diagnostisch systeem zelf conceptueel is opgebouwd (Mezzich et al., 1999; Borra et al., 2002). Een van de instrumenten om daarvoor binnen de psychiatrie ruimte te maken, is de culturele formulering. Binnen de psychiatrische rehabilitatie is de bekendheid hiermee nog beperkt en wij willen met de introductie van onze praktijk de deur daarvoor openen. Dat doen we onder andere aan de hand van Sulaymaan, een cliënt die wij kennen uit ons werk in de geestelijke gezondheidszorg. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.