Ik meen dat het middagvoorzitter Fred Wester was die bij de feestelijke presentatie van Benaderingen van kwalitatief onderzoek op 16 december 2011 opmerkte dat het toch niet zo goed ging met het kwalitatief onderzoek in Nederland. Het is bijvoorbeeld lang niet altijd gemakkelijk om in het geval van promotieprojecten de bezetting van beoordelingscommissies rond te krijgen. De expertise op het gebied onder hoogleraren aan universiteiten is blijkbaar nog altijd laag en de welwillendheid onder niet-deskundige collega's om zonder risico op schade de nek uit te steken is wellicht zelfs afgenomen. Dat is ook mijn waarneming. Ik ben zelfs van oordeel dat als er in Nederland geen Universiteit voor Humanistiek zou bestaan het universitaire landschap wat dat betreft wel een zeer schrale aanblik zou bieden. Ik herinner me nog heel goed hoe tijdens de tiende International Human Science Resesearch Conference in Oakland, Michigan, in 1992 de balans werd opgemaakt. In Noord-Amerika waren de kansen voor de financiering van kwalitatief onderzoek inmiddels even groot als die voor kwantitatief onderzoek. Ze waren in tien jaar tijd van heel ver gekomen. In Nederland denderden we juist de andere kant op. De ontwikkelingen binnen de landelijke onderzoeksscholen zouden het kwalitatief onderzoek in alle disciplines binnen de sociale wetenschappen steeds verder marginaliseren. Wat in de bundel onder redactie van Fijgje de Boer en Adri Smaling mainstream genoemd wordt, zou dominanter en intoleranter worden dan ooit tevoren. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.